Tijdens mijn huwelijk heb ik een sexuele maar ok liefdesrelatie gehad met een vrouw. Als vreemdganger ben ik aan de schandpaal genageld. Ik heb mijn rug recht gehouden en 3.5 jaar een fijne tijd gehad, waarin ik hield van 2 vrouwen. Ik was tevreden en gelukkig. Onder druk van de omgeving en mijn onzekerheden, gestopt met zowel mijn huwelijk als de buitenechtelijke relatie. Ik wilde monogaam zijn en wilde mijn hele leven geven aan een vrouw, zoals het hoort.
Ik werd verliefd op een 10 jaar jongere vrouw die mijn sexuele driften de baas kon. Ik dacht dat mijn drang met name sexueel was. Na bijna een jaar realiseerde ik me dat deze vrouw me weliswaar veel sexuele inhoud aan mijn even gaf, maar voor de rest vrij weinig.
Later probeerde ik een relatie te vinden met een vrouw die me meer kon bieden. Sexueel, spiritueel, intellectueel.
Ik heb inmiddels een vriendin die aardig in de buurt komt, maar ik mis toch iets. In een ontmoeting met een man met soortgelijke ervaringen ben ik erachter dat het poly-amorie heet. Behoefte aan veel liefde en ook in staat om veel liefde te geven.
De maatschappij kan niet veel met polyamorie. Verwart het met vreemdgaan en sexdates..Dat is ook op dit forum te zien.
Toch ben ik geen vreemdganger en niet geinteresseerd in sexavontuurtjes maar in een vriendschappelijke relatie met intimiteit , spiritualiteit en vertrouwen.
Wanneer ik met een vrouw contact heb is vaak het eerste wat ze vraagt of ik een vriendin heb en het tweede of ik monogaam ben. Of ik “vrij” ben. Ik ben vrij, mijn geest is vrij maar dat is niet wat ze bedoelen.
Het hokje waar je in gaat staat al bij voorbaat klaar. Deze relaties zijn al gedoemd te mislukken….Ik wordt daar zo moe van..De andere wereld is die van de swingers en de rondneukers en de internet rukkertjes..
Tussen alle monogamen en de sexdaters sta ik, vlees noch vis te schreeuwen in de woestijn op zoek naar oprechte intieme vriendschappen, liefde en intimiteit.
Zijn er mensen die soortgelijke ervaringen hebben?
xx
Pamor (m)